De auto's van vandaag zijn uitgerust met geavanceerde technologie. Het OBD-systeem (ingebouwde diagnostiek) is eigenlijk geavanceerd genoeg om verschillende kritieke systemen in uw voertuig te monitoren en u te waarschuwen wanneer er iets mis begint te gaan, wat op lange termijn ernstige schade kan voorkomen.
Niet alle auto's hebben een OBD-systeem
OBD bestaat al heel lang, maar niet alle voertuigen hebben dit systeem. OBD I, de eerste versie, werd al in de jaren zestig geïntroduceerd, maar was niet verplicht voor alle auto's. Sommige autofabrikanten hebben het vanaf het begin opgenomen, maar anderen hebben het pas later overgenomen.
OBD II kwam later, maar werd pas in 1996 verplicht gesteld. Vanaf dat moment moesten alle voertuigen die in de VS werden verkocht een OBD II-systeem hebben. Dit betekende dat alle voertuigen hetzelfde type connector ergens onder het dashboard hadden en dat de meeste foutcodes gestandaardiseerd waren. Merk op dat niet alle foutcodes standaard zijn of openstaan voor toegang. Sommige zijn specifiek voor de automaker en kunnen niet worden gelezen zonder een geavanceerde scantool (dit doet een consument-grade codelezer niet).
OBD II heeft OBD I ook op andere manieren overtroffen. OBD I-systemen zouden bijvoorbeeld alleen het Check Engine Light inschakelen na een storing. OBD II-systemen kunnen de geleidelijke verslechtering van een systeem bewaken en het Check Engine-lampje inschakelen voordat er een storing optreedt.
Anders dan OBD I, dat een algemeen monitoringsysteem voor voertuigen was, zijn OBD II-systemen sterk gericht op emissies en aanverwante systemen. Hoewel het OBD II-systeem ook de motor- en transmissieprestaties bewaakt, is emissiebeheersing de voornaamste reden waarom het werd ingesteld.